قدمگاه نيشابور در بستري كوهستاني و در دامنه جنوب كوه بينالود و رو به دشت نيشابور واقع شده است. اين باغ را زماني به شاپور كسري و زماني به حضرت علي(عليه السلام) و سپس به حضرت رضا (عليه السلام) نسبت دادهاند.
قدمگاه نيشابور در بستري كوهستاني و در دامنه جنوب كوه بينالود و رو به دشت نيشابور واقع شده است. اين باغ را زماني به شاپور كسري و زماني به حضرت علي(عليه السلام) و سپس به حضرت رضا (عليه السلام) نسبت دادهاند.
در ضلع شرقي بقعه نيز چهار طاقي كوچكي قرار دارد كه از چشمهاي جوشان حفاظت ميكند. روايت است سال 200 هجري قمري حضرت رضا (عليه السلام) كه از مدينه عازم مرو بودند، در اين مكان توقف كرده و هنگامي كه خواستند با خاك تيمم كنند، آبي جاري پديد آمد و به ميمنت آن را چشمه حضرتي مينامند. اين وقايع مهم، اين مكان را به مكاني مقدس در كنار مسير مشهد تبديل كرد كه در دورههاي مختلف مجموعهاي ميان راهي شامل: كاروانسرا، آبانبار، حمام و مكانهايي جهت اطراق زائران و مسافران در حاشيه خيابان شكل گرفت.
شكل اصلي باغ كنوني در دوران صفوي و به دستور شاه عباس اول احداث شد و در دورههاي بعدي در زمان شاه سليمان صفوي و در دوران ناصرالدين شاه قاجار مرمتهايي صورت پذيرفت. در قدمگاه آثار تاريخي ديگري غير از باغ و بقعه آن وجود دارد از جمله: دو كاروانسرا، آب انبار، چاپارخانه، و گرمابه كه از دوره شاه عباس اول به بعد ساخته شدند، اما كاروانسراي دوره شاه عباس و چاپارخانه از ميان رفتهاند و آنچه اكنون باقي است يك كاروانسرا و يك گرمابه است.كوشكي هشت ضلعي نيز، در مركز باغ قرار دارد.
آبياري باغ از طريق دو قنات، كه قنات اولي، قنات اصلي از سمت بالا ده و قنات دوم از سمت پايين ده كه در ميانه باغ به قنات اولي ميپيوندد صورت ميگيرد كه در حال حاضر قنات دوم جايگزين چشمه اصلي (چشمه حضرتي) ميباشد. سردر ورودي باغ با پلكاني در دو طرف در خارج از مجموعه به فضاي محصور باغ مرتبط ميشود و با آبنمايي در مركز و كرتهاي درختكاري شده به بقعه منتهي ميشود.
منبع: سايت راهنماسفر